همراه



با من
بالا برو از صخره ها،
عبور کن از دره ها ،
و اگر توانستی حتی
فتح کن قله ات را .
تنها با من ،

که من ، طنابی پوسیده ام ، هزار ساله .
تو را به آسمانها خواهم رساند ...


2 بهمن 85

کامنت
# آخي!
Blogger rootoosh : 11:56 AM  

# دختر شعرت رو دوست داشتم خیلی.زیبا بود
Anonymous Anonymous : 8:32 PM  

# اعتماد. كيميايي اين زمونه
Anonymous Anonymous : 8:33 PM  

# ye jaa khoondam kouroshe kabir inbar bedoone janjal!
are?!
Anonymous Anonymous : 7:12 PM  

# فوق العاده بود.
کاش منم میتونستم
کاش منم دلم میومد مثه همون طناب پوسیده بشم براش.
دیگه نمیخوام سخره باشم تا مثه بزکوهی ازم بالا بره.
Anonymous Anonymous : 8:29 PM  

# همين كه يكي با آدم همراه باشد خود اوج آسمانهاست... همراه و همدل البته!
Anonymous Anonymous : 5:34 PM  

# حتمابایست خیلی بهت اعتماد داشته باشه که میخواد با تو به قله بره
Anonymous Anonymous : 4:55 PM  

# با اون تیکه ی طناب پوسیده به آسمان ها خیلی حال کردم
Anonymous Anonymous : 2:56 AM  

# سلام........اوووووووووووووم......جوینده گوینده است ویابنده خاموش
Anonymous Anonymous : 11:15 AM  

# ها. یاد دوست شاعر شیرازی افتادم که می گفت:
من پله آفریده شدم
بیا بالا
Blogger maeysam : 12:04 AM  

# چند بار به اين طنابهاي پوسيده آويخته‌ايم ؟؟
Anonymous Anonymous : 7:53 PM  

# محیا جون، بابا شوما در این شعر خیلی مرام گذاشتید هاااا
وجدانا دمتتون گرم
Anonymous Anonymous : 1:33 AM  

# درود عزیز. مثل همیشه عالی بود. خوبی خودت؟
Anonymous Anonymous : 1:51 AM  

# سلام محیا
خوبی...چه خبرا...خیلی وقته ازت خبری ندارم...خوشحالم که هنوز مینویسی ...
ببینم هنوز مجردی؟ازدواج کردی؟بچه داری؟
دیگه چه میکنی؟
Anonymous Anonymous : 12:17 PM  

Post a Comment